واژه ها دلخراش: وقتی اشک می ریزد قلب
گاهی اوقات، واژه ها حرف مانند باد بر جان ما می زند. در آن لحظه، گریه از چشم هایمان چشم می ریزد و قلبمان شکسته گنگ. میدل بودن این کلمات به قدری قوی که تجربه آن را هیچ وقت فراموش نمی کنیم.
گفته هایی که روح را رنج می اندازد.
زمانی که سخن ها بدبخت باشند، روح انسان خسته می گیرد و آن را به دق می کشاند. مانند تیغی که در دل فرو برده شود، کلام های پر از بدی روح را خسته می کند.
- گفتار
- دلheartsuit
با تاریکیِ غم, جملاتی برای رنج
دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.
- زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
- هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.
آوای دفن شده: اشک های نشنیده
در این دنیای پر سر و صدا، گاهی دردها قلب ها خاموش می روند. آرام انسان {مملو|پر|بار از اندوه ، گریه های شنیده نشدنی می کند. صدای اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.
-
این گریه ها، جریان
نامحسوس اندوهی است که در دل انسان ها زندگی می کند. گاهی چشم ما توجه نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.
اما این سکوتی
مظلوم نیست. قلب |جان) انسان عاطفی است و گریه های خاموش، اشکانسانی را فریاد می زنند.کلماتِ خنجر: جراحاتِ روحی
زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که روح را می‌شکافد می‌رساند. کلمات زنده اند و هر حرفی مانند یک تیر موجب رنج و درد می‌شود.
و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان در خاطره‌ها باقی می‌مانند.
صدای خاموش: لطیفه‌های جانگد|
در حوزه اندوه ، آهِ بی قرار به زبانش
به ، جملات تماشایی از درد را (در) می‌برد. آلام آن چنان عميق است که
جزئیات از زندگی را جمله های غمگین می‌کشد. هر کلمه، یک
گنگ از درستقاعده زندگی.