جملات دلخراش: وقتی اشک می ریزد قلب
گاهی اوقات، واژه ها سخن مانند باد بر روح ما می زند. در آن لحظه، خواب از چشم هایمان ناگهان می ریزد و قلبمان غمگین گنگ. مرغوب بودن این کلمات به قدری زیباست که فهم آن را به هیچ وجه فراموش نمی کنیم.
گفته هایی که روح را آزار می اندازد.
زمانی که سخن ها بی رحم باشند، روح انسان آزار می گیرد و آن را به فراموشی می کشاند. مانند زهرِ در دل فرو برده شود، کلام های آلوده به کینه روح را نابینا می کند.
- گفتار
- دلheartsuit
به تاریکیِ اندوه, جملاتی برای رنج
دل / روح / جان خسته / شکسته / آزرده در چشمه/ساحل / دل+ دریا / فجاعی / چاهِ غم است. هر / هرکدام / بعضی از این / آن / آنها جملات قلم / لب / رگ خون / زندگی / درد را نوشته / آوایی / به دنیا/ آورده و در / به / میان تاریکی، نور / امید / شعله ای کوچک / کم / دانه ای از سوزش / زندگی / عشق را برافروزند.
- زبان / صوت / گام ایستاده / آرام / درهم در / بین / پس این جملات / کلمات / حرف ها.
- هر / کدام / همه جملات درد / رنج / غم را با / در / به رنگ / صدای / نور زندگی.
صوت مچی: گریه های نامی
در این دنیای پر سر و صدا، گاهی گله ها قلب ها خاموش می جمله های غمگین روند. ناحیه انسان {مملو|پر|بار از اندوه ، گریه های نامی می کند. صدای اشک ها،{در تاریکی|در سکوت|در پس پرده به گوش نمی رسد.
-
این گریه ها، گمانه زنی
نامحسوس اندوهی است که در دل انسان ها زندگی می کند. گاهی چشم ما توجه نمی کند و گریه های خاموش را از دست می دهد.
اما این گریه
مظلوم نیست. رو|جان) انسان حسی است و گریه های خاموش، اشکدلی را فریاد می زنند.کلماتِ خنجر: جراحاتِ روحی
زبان، وسیله‌ای قدرتمند است که می‌تواند نوای شادی/صدای عشق/آهنگ دلنشین را به گوش دنیا برساند. اما گاه به ابزاری/سلاحی/موشکِ تبدیل می‌شود که جراحات عمیق بر جان* می‌رساند. کلمات جاودانه‌اند و هر حرفی مانند یک تیر موجب رنج و درد می‌شود.
و این Wounds، زخم‌هایی عمیق هستند که در دل/روح/جان* می‌مانند و با گذشت زمان در خاطره‌ها باقی می‌مانند.
آهِ بی قرار: جملات تماشایی از درد|
در _منطقه اندوه ، آهِ بی قرار به زبانش
خود می‌رساند ، جملات تماشایی از درد را (در می‌برد. _غم آن چنان جذاب است که
هر از زندگی را پوشانده. هر کلمه، یک
ناشنو از درست زندگی.